Het is gelukt! Voor het eerst heb ik niet een kort verhaal, maar een lang verhaal geschreven, een roman zeg maar. Best lang over gedaan (een jaar). De eerste versie is nu af en ligt nu bij een paar lieve meelezers, die me hopelijk van feedback voorzien. Ik ben vooral trots op het feit dat ik er een heel mooi eind aan heb weten te breien. Discipline, hard werken en een goed doorwrocht plan… Nee hoor, grapje. Een vaag plan, lol in het schrijven, soms even pauze nemen en het verhaal zijn werk laten doen.
Hieronder een fragment, waarin je kennis maakt met Anna uit “Sterrenbeeld Labrador”. Anna zit in het vakantiehuis van de familie opgescheept met het vriendinnetje van haar man, zonder internet en zonder telefoon.
‘Je bent wat dun gekleed misschien. Moet je een vest lenen?’ Ik dacht aan het oude roze vestje van een van mijn dochters dat jaren geleden boven in de kast was blijven hangen.
‘Nee, laat maar.’ Ze blies in haar handen en wreef over haar bovenarmen.
‘Je zegt het maar hoor.’
‘En ook al geen tv,’ pruilde ze met een blik op het toestel in de hoek.
Ik vond het stilletjes heerlijk zonder televisie en verzweeg dat er in een kast op de bovenverdieping een voorraad dvd’s lag, van Disney’s Robin Hood tot Notting Hill en alles wat daartussen zit. Ik had al die films nu al zo vaak samen met de kinderen gezien dat ik ze stuk voor stuk volledig kon playbacken.
‘Weet je wat,’ zei ik, ‘we doen nog een potje scrabble, wat jij?’ Wat jij, straks ging ik nog mieters zeggen.
Ik wachtte het antwoord niet af, maar liep al naar de keuken om de doos te halen. Een van de vliegen daar was nog steeds niet naar bed en vloog met me mee terug naar de zitkamer.
‘Ik heb een ander idee,’ zei Charlotte. Ze had zich weer een glas wijn ingeschonken. Er zat nog maar een bodempje in de fles, dus ik schonk het mijne ook bij, voordat hij straks op was. Eigenlijk had ik meer zin in port met dit weer.
‘Heb je nog een glas? We gaan geesten oproepen. Kicken joh.’
‘Lijkt me enorm kicken,’ zei ik toegeeflijk, ‘maar jij hebt toch gestudeerd en zo, je bent een rationele vrouw lijkt me. Geloof jij in die onzin?’
‘Tuurlijk. Heb jij nooit naar de Ghost Whisperer gekeken?’ Ze keek me verbaasd aan.
‘De wat? Nee, afgezien van de Horse Whisperer ken ik geen fluisteraars.’ De Horse Whisperer, die lag ook boven in de kast.
Ze zat al op haar knieën voor de lage borreltafel en legde de letters in volgorde van alfabet in een kring. ‘Nu een glas.’
Ik haalde een schoon waterglas uit de keuken dat me geschikt leek voor dit doel en zette het omgekeerd in het midden. Charlotte was al bezig de diverse kaarsen in de kamer aan te steken.
‘We moeten wel het licht uitdoen zo.’
Geesten oproepen bij kaarslicht. Ik wist ineens niet meer zeker of dit wel zo’n goed idee was.
‘Moment.’ Jula moest naar buiten voor een plas. Ook moest ik zelf naar de wc. Dat gaf me een time-out. Dit kind gaf me het gevoel dat ik niet veel keus had anders dan te doen wat zij wilde en dat beviel me maar matig, en ook al was wat ze wilde volkomen triviaal, ik moest niet te toegeeflijk zijn. Of liever gezegd, ik moest minder toegeeflijk zien te lijken dan ik van nature was en dat vergde enige concentratie.