‘Hé Siri.’
‘Ja? Ik luister.’
‘Wat voor weer is het vandaag?’
‘De temperatuur in Rotterdam is momenteel 27 graden. Het is bewolkt. Houd rekening met een bui in de loop van de avond. Vannacht koelt het af tot 18 graden.’
Hedwig gooide de iPhone op haar bed, keek voor de zekerheid toch nog even naar buiten om het weer te checken en trok toen een jurk aan. Een zeegroene, eentje zonder mouwen. In de spiegel zag ze haar bleke gezicht en haar witte armen. Haar haar was vet en op haar kin begon zich een flinke pukkel te ontwikkelen; zo eentje die binnen 3 dagen zijn volle omvang zou hebben bereikt en na zijn spetterende hoogtepunt nog minimaal 3 weken te zien zou zijn. Ze zuchtte. Ze had geen zin om zich op te maken. Eigenlijk had ze al weken nergens meer zin in. Het had ook allemaal geen zin meer. Maar ze ging toch maar. Iedereen raadde het haar aan. Misschien lag het inderdaad wel aan haar, hoopte ze nog ergens tegen beter weten in.
In de woonkamer ging een alarmpje af. Het was kwart over negen en ze werd om 10 uur verwacht. Tijd om op te schieten nu.
‘Hé, Google, stop het alarm. Hé Google, start de koffiemachine,’ riep ze, terwijl ze in de badkamer haar haar borstelde en er een elastiekje omheen bond.
Snel scande ze aan de keukentafel bij een kop koffie haar Instagramaccount. Niets was het bekijken waard. Vrienden op festivals, schattige hondjes, een stomme gefilmde grap van iemand in China. Whoehaha. Had dan niemand het door? Of werd ze echt gek? Haar maag deed raar en de koffie smaakte naar slootwater; ze leek waarachtig wel een beetje zenuwachtig. Deze afspraak was ook helemaal niet haar idee geweest. Ze hadden het haar aangeraden; eerst haar ouders en haar zus Lydia. Toen haar vriend Thomas, maar ja, het was inmiddels uit. Hij trok het blijkbaar ook al niet meer met haar en backpackte nu met iemand anders door Cambodja. En tenslotte haar werkgever; een bedrijf in de verkoop van elektronica waar ze werkte als online marketingmedewerker. Het lukte haar al een hele poos niet meer om te doen of ze het leuk vond dat iedereen steeds maar nieuwe spulletjes bleef kopen. Ze werd er openlijk kwaad om en de laatste tijd zelfs vaak helemaal overstuur. Dus had haar baas haar naar huis gestuurd om een beetje bij te komen. Burn-out, had hij gezegd. En ook dat ze hulp moest zoeken. Dat dat verplicht was.
Schrijfsels