Hèhè…

Het is gelukt! Voor het eerst heb ik niet een kort verhaal, maar een lang verhaal geschreven, een roman zeg maar. Best lang over gedaan (een jaar). De eerste versie is nu af en ligt nu bij een paar lieve meelezers, die me hopelijk van feedback voorzien. Ik ben vooral trots op het feit dat ik er een heel mooi eind aan heb weten te breien. Discipline, hard werken en een goed doorwrocht plan… Nee hoor, grapje. Een vaag plan, lol in het schrijven, soms even pauze nemen en het verhaal zijn werk laten doen.

Hieronder een fragment, waarin je kennis maakt met Anna uit “Sterrenbeeld Labrador”. Anna zit in het vakantiehuis van de familie opgescheept met het vriendinnetje van haar man, zonder internet en zonder telefoon.

‘Je bent wat dun gekleed misschien. Moet je een vest lenen?’ Ik dacht aan het oude roze vestje van een van mijn dochters dat jaren geleden boven in de kast was blijven hangen.
‘Nee, laat maar.’ Ze blies in haar handen en wreef over haar bovenarmen.
‘Je zegt het maar hoor.’
‘En ook al geen tv,’ pruilde ze met een blik op het toestel in de hoek.
Ik vond het stilletjes heerlijk zonder televisie en verzweeg dat er in een kast op de bovenverdieping een voorraad dvd’s lag, van Disney’s Robin Hood tot Notting Hill en alles wat daartussen zit. Ik had al die films nu al zo vaak samen met de kinderen gezien dat ik ze stuk voor stuk volledig kon playbacken.
‘Weet je wat,’ zei ik, ‘we doen nog een potje scrabble, wat jij?’ Wat jij, straks ging ik nog mieters zeggen.
Ik wachtte het antwoord niet af, maar liep al naar de keuken om de doos te halen. Een van de vliegen daar was nog steeds niet naar bed en vloog met me mee terug naar de zitkamer.
‘Ik heb een ander idee,’ zei Charlotte. Ze had zich weer een glas wijn ingeschonken. Er zat nog maar een bodempje in de fles, dus ik schonk het mijne ook bij, voordat hij straks op was. Eigenlijk had ik meer zin in port met dit weer.
‘Heb je nog een glas? We gaan geesten oproepen. Kicken joh.’
‘Lijkt me enorm kicken,’ zei ik toegeeflijk, ‘maar jij hebt toch gestudeerd en zo, je bent een rationele vrouw lijkt me. Geloof jij in die onzin?’
‘Tuurlijk. Heb jij nooit naar de Ghost Whisperer gekeken?’ Ze keek me verbaasd aan.
‘De wat? Nee, afgezien van de Horse Whisperer ken ik geen fluisteraars.’ De Horse Whisperer, die lag ook boven in de kast.
Ze zat al op haar knieën voor de lage borreltafel en legde de letters in volgorde van alfabet in een kring. ‘Nu een glas.’
Ik haalde een schoon waterglas uit de keuken dat me geschikt leek voor dit doel en zette het omgekeerd in het midden. Charlotte was al bezig de diverse kaarsen in de kamer aan te steken.
‘We moeten wel het licht uitdoen zo.’
Geesten oproepen bij kaarslicht. Ik wist ineens niet meer zeker of dit wel zo’n goed idee was.
‘Moment.’ Jula moest naar buiten voor een plas. Ook moest ik zelf naar de wc. Dat gaf me een time-out. Dit kind gaf me het gevoel dat ik niet veel keus had anders dan te doen wat zij wilde en dat beviel me maar matig, en ook al was wat ze wilde volkomen triviaal, ik moest niet te toegeeflijk zijn. Of liever gezegd, ik moest minder toegeeflijk zien te lijken dan ik van nature was en dat vergde enige concentratie. 

‘Jula, even plassen.’ Ik hield de keukendeur voor haar open waardoor het buitenlicht aanfloepte. Het sneeuwde nog steeds. Ze stond kalm op, liep naar de open deur en keek naar de dikke laag wit buiten, waarna ze zich omdraaide en haar mand weer opzocht. 

Het beest had waarschijnlijk in haar leven veel te veel nachten in de kou doorgebracht en wilde haar pasveroverde plekje bij de kachel niet zomaar prijsgeven. Ik liet het zo en ging zelf naar de wc, waar het overigens ook behoorlijk fris was. Snel dacht ik na. Als ik de rest van deze avond een beetje aangenaam wilde doorkomen moest ik maar even op mijn tanden bijten. Ik zag haar niet verder lezen in Rendez-vous; zo veel concentratie kon dat kind waarschijnlijk niet opbrengen. De hele tijd nietsdoen zou betekenen dat dit wel eens een lange nacht kon worden. Ik zou het spelletje dan maar meespelen en hoewel ik niet in geesten geloofde, gaf het idee van een seance me een onverklaarbare spanning.
‘Best wel gaaf,’ zei Charlotte toen ik de kamer weer binnenkwam. ‘Wij deden dat vroeger met het dispuut wel eens.’
Aha, je bent er zo eentje, dacht ik.
‘Wij knorren deden andere dingen ‘s avonds hoor, toen we nog studeerden. Werken bijvoorbeeld.’ Het sarcasme van mijn opmerking ontging haar volkomen.
‘Doe jij het licht uit,’ beval ze. Ik gehoorzaamde gewillig. Anna, erbij blijven, maande ik mezelf en schoof de rookstoel dichter bij de salontafel.
‘Dan je wijsvinger hierop leggen, kijk.’ Ze legde die van haar al op de bodem van het glas. Ik zag nu pas dat ze een nagelbijter was en legde mijn vinger bij die van haar.
‘Niet te hard drukken, gewoon losjes laten liggen. Ik ga een vraag stellen.’
‘Ga je gang.’
‘Is er een geest aanwezig?’ Ze keek om zich heen. Ineens begon het glaasje te bewegen richting de J. Daarna schoof het met verbazingwekkend gemak naar de A.
‘Je belazert de kluit,’ lachte ik.
‘Ik zweer je van niet.’ Ze was een beetje bleek geworden en keek angstig om zich heen. Ik grinnikte heimelijk.
‘Maak je bekend alsjeblieft,’ riep ze dunnetjes. Ik had haar het woord alsjeblieft vandaag nog niet eerder horen gebruiken, dan moest ze wel onder de indruk zijn. Het glaasje schoof naar de A. Daarna naar de N. De T. Terug naar de O en weer naar de N.
‘Anton!’ Mijn stem sloeg over toen ik zijn naam uitriep en ik trok mijn vinger geschrokken terug. De vlieg zoemde om mijn hoofd en landde op mijn wang. Geïrriteerd sloeg ik hem weg.
‘Wie is Anton? Je minnaar soms?’ Charlotte proestte.
‘Mocht ie willen. Nee, iemand uit het verleden. Hij is inderdaad niet meer in leven.’
‘Zullen we hem een paar vragen stellen?’ Ze legde haar vinger weer op het glaasje.
‘Oké.’ Ik deed mee. Dit was niet mogelijk. ‘Ben jij het, Anton?’ vroeg ik. Charlotte keek me bevreemd aan. Het glas schoof naar de J en naar de A. Mijn god, dit werd wel erg bizar.
‘Anton, waarom ben je hier?’ vroeg Charlotte met een veelbetekenende blik in mijn richting. Het glas schoof naar de S, de L, de E, de U en verder naar de T, E en L. Dit kon niet waar zijn.
‘Sleutel?’ Ze keek me vragend aan.
‘Anton heeft vroeger iets stouts gedaan met een sleutelbos. Uiteindelijk is dat slecht voor hem afgelopen. Beetje raar verhaal en ook triest. Vraag het maar eens aan Hans.’
‘Oké… We gaan verder.’ Ze legde haar vinger weer op het glaasje. Ik deed mee. Het begon direct te bewegen, maar minder gericht.
‘Stel nog een vraag,’ siste Charlotte.
‘Oké. Uhm, Anton, hoe gaat het met je?’ Het glaasje bewoog weer in een rechte lijn naar de letters. O en K. Ik slaakte een zucht van verlichting. Als hij zich in de hel zou bevinden dan zou het vast niet OK met hem zijn. Ineens schoof het glas naar de P, de A, de S en de O en de P.
‘Pas op…’ ik kreeg een rilling. ‘Waarvoor moeten we oppassen?’ De vlieg landde op mijn hand en reisde mee naar de J, de E, de A en de N. Jean. Ik kende geen Jean. Het glas kreeg ineens haast en vloog over de tafel, naar de J, de E, en verder, tot ik noteerde:
Je wort gefukt. Spellen was blijkbaar niet zijn sterkste kant, maar dat verbaasde me eigenlijk niet.
‘Hoe dan?’
Het glas bleef even stilstaan. Daarna bewoog het naar de D, de O, de E en naar de I.
Ik haalde mijn vinger van het glaasje en zakte tegen de rugleuning.
‘Mijn hemel,’ bracht ik uit.
‘Hij is weg volgens mij,’ zei Charlotte. ‘Zullen we er nog een roepen?’
‘Moment, ik pak even wat port. Jij ook wat?’
‘Oké, lekker.’ Ze zette het glas weer in het midden en stond op om naar de wc te gaan. Rillend kwam ze terug in de zitkamer. ‘Koud in die plee zeg. Die hond is best relaxed eigenlijk.’
‘Ja, labradors zijn meestal heel braaf.’ Ik zei het met enige trots in mijn stem.
‘Nou snap ik wat Hans laatst zei, dat jij op zo’n goeiige dikke labrador leek. Ik wist eerst niet wat hij bedoelde, ik heb geen verstand van honden. Maar het klopt wel.’
Ik voelde een opvlieger opkomen. Een goeiige dikke labrador? Had Hans dat tegen dat kind gezegd?
‘Volgens de Indiase astrologie is labrador mijn sterrenbeeld, dat zal hij bedoeld hebben.’ Ik zei het met een stalen gezicht. Ascendant drankorgel, dacht ik erbij.
‘Oh, daar heb ik inderdaad wel eens van gehoord,’ antwoordde ze peinzend.